L'APOLLONIDE
Το κλειστοφοβικό σκηνικό του οίκου είναι σκοτεινό, ντυμένο σε μπλε και βαθυκόκκινα βελούδα, βαριές κουρτίνες και πυκνό καπνό, ενώ έχει για φως μονάχα τη διακριτική λάμψη των κεριών. Τα κορίτσια, φορώντας αραχνοΰφαντα μισοφόρια και μεταξωτούς κορσέδες, ζουν ράθυμα σε μια κατάσταση πολυτελούς δουλείας. Περνούν τα βράδια τους κρατώντας συντροφιά στους άντρες, παίζουν, κουβεντιάζουν, ερωτεύονται, ελπίζουν, ονειρεύονται, πίνουν και πηγαίνουν μαζί τους στα «πάνω» δωμάτια.
Η ατμόσφαιρα μοιάζει να έχει βουτηχτεί στο όπιο. Όλα κινούνται τόσο αργόσυρτα ώστε η απουσία πραγματικής πλοκής και ολοκληρωμένων χαρακτήρων γίνεται δυσβάσταχτη. Τα περισσότερα από τα κορίτσια περιφέρονται από βελούδινο ανάκλιντρο σε μεταξωτά σεντόνια σαν κουρασμένες μαριονέτες μιας εστέτ, παριζιάνικης ψευδαίσθησης.
Έτσι, λοιπόν, ο Γάλλος σκηνοθέτης, ακόμα και όταν προσπαθεί να προκαλέσει, δεν καταφέρνει τελικά να δημιουργήσει μια άρτια αισθησιακή ταινία με φόντο την Μπελ Επόκ. Η ποιητική κινηματογραφική του διάθεση μένει μετέωρη, χωρίς βάθος και ιδεολογική προσέγγιση. Στο τέλος γίνεται πια κατανοητό ότι ο Μπονελό, πέρα από τη γοητεία που του ασκεί η κουλτούρα της κλειδαρότρυπας, στην πραγματικότητα ήθελε να δημιουργήσει έναν κινηματογραφικό αναχρονισμό. Κάτι βέβαια που ο θεατής αρχίζει να υποψιάζεται πολύ αργά. Ίσως τη στιγμή που αρχίζει να παίζει το Nights in White Satin των Moody Blues, λίγο πριν μπει το λουκέτο.
Η ατμόσφαιρα μοιάζει να έχει βουτηχτεί στο όπιο. Όλα κινούνται τόσο αργόσυρτα ώστε η απουσία πραγματικής πλοκής και ολοκληρωμένων χαρακτήρων γίνεται δυσβάσταχτη. Τα περισσότερα από τα κορίτσια περιφέρονται από βελούδινο ανάκλιντρο σε μεταξωτά σεντόνια σαν κουρασμένες μαριονέτες μιας εστέτ, παριζιάνικης ψευδαίσθησης.
Έτσι, λοιπόν, ο Γάλλος σκηνοθέτης, ακόμα και όταν προσπαθεί να προκαλέσει, δεν καταφέρνει τελικά να δημιουργήσει μια άρτια αισθησιακή ταινία με φόντο την Μπελ Επόκ. Η ποιητική κινηματογραφική του διάθεση μένει μετέωρη, χωρίς βάθος και ιδεολογική προσέγγιση. Στο τέλος γίνεται πια κατανοητό ότι ο Μπονελό, πέρα από τη γοητεία που του ασκεί η κουλτούρα της κλειδαρότρυπας, στην πραγματικότητα ήθελε να δημιουργήσει έναν κινηματογραφικό αναχρονισμό. Κάτι βέβαια που ο θεατής αρχίζει να υποψιάζεται πολύ αργά. Ίσως τη στιγμή που αρχίζει να παίζει το Nights in White Satin των Moody Blues, λίγο πριν μπει το λουκέτο.
πηγή:elle.gr
No comments:
Post a Comment