Λεχ Βαλέσα: «Εξεπλάγην και απογοητεύτηκα που πήρε η ΕΕ το Νόμπελ Ειρήνης»
Ο Λεχ Βαλέσα, ο οποίος είχε τιμηθεί με Νόμπελ Ειρήνης το 1983, εξέφρασε την έκπληξη, αλλά και την απογοήτευσή του για την σημερινή βράβευση της Ε.Ε. με το ίδιο βραβείο.
«Έχω εκπλαγεί και απογοητευτεί», δήλωσε ο ιστορικός ηγέτης του συνδικάτου Αλληλεγγύη στην Πολωνία. «Σίγουρα η Ε.Ε. προσπαθεί να αλλάξει την Ευρώπη και τον κόσμο με ειρηνικό τρόπο, αλλά εισπράττει το αντίτιμο γι' αυτό, την ώρα που οι ακτιβιστές δεσμεύονται στον αγώνα τους μόνον για να υπερασπιστούν μια ιδέα», δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων PAP.
Σύμφωνα με τον πρώην Πρόεδρο της Πολωνίας, «υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο πολλές περιπτώσεις προσωπικής δέσμευσης». Υπενθυμίζουμε ότι το Νόμπελ Ειρήνης 2012 δόθηκε σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία μετέτρεψε μια ήπειρο πολέμου σε μια ήπειρο ειρήνης, όπως ανακοίνωσε η νορβηγική επιτροπή των Νόμπελ.
Επική αγιογραφία με χαβιάρι για όλη την οικογένεια
Μια πλούσια, λαμπρή υπερπαραγωγή, πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, με γυρίσματα στην Ελλάδα και στη Ρωσία Στην τελευταία ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, ο γερμανός ηθοποιός Σεμπάστιαν Κοχ υποδύεται τον ψαριανό πειρατή Ιωάννη Βαρβάκη, ο οποίος έχοντας διαφύγει από την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, κατάφερε με την εύνοια της Αικατερίνης της Μεγάλης να γίνει τρανός επιχειρηματίας στη Ρωσία, να κάνει το χαβιάρι διάσημο έδεσμα και στη συνέχεια να αφοσιωθεί στη μεγάλη ιδέα της ελληνικής επανάστασης.
Ο «Θεός αγαπάει το χαβιάρι» που ακολουθεί όλα τα παραπάνω στάδια της ιστορίας του Βαρβάκη, είναι μια ταινία φτιαγμένη με στόχο να γίνει κάτι σαν αγιογραφικό επικό παραμύθι για όλη την οικογένεια, σκηνοθετημένο κατά τέτοιον τρόπο ώστε ο κεντρικός ήρωάς του να επιβληθεί από την αρχή στη συνείδηση του θεατή ως πρότυπο του ελληνικού ιδεώδους.
Το πρόβλημα είναι ότι η επιβολή του «βαρβάκειου ιδεώδους» δεν αναδίδεται μέσα από το σώμα αυτής καθεαυτής της ταινίας. Αντιθέτως, το νιώθεις από την αρχή ως κάτι το δεδομένο, όπως περίπου είχε συμβεί με την προηγούμενη ταινία του Σμαραγδή, τον «Ελ Γκρέκο». Είναι εμφανές ότι ο σκηνοθέτης δεν μπορεί (και ίσως και να μη θέλει) να κρύψει τον υπέρτατο θαυμασμό του απέναντι στον Βαρβάκη, όπως άλλωστε δεν τον είχε κρύψει απέναντι στον Ελ Γκρέκο.
Επίσης, το «Χαβιάρι», μια πλούσια, λαμπρή υπερπαραγωγή, πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, με γυρίσματα στην Ελλάδα και στη Ρωσία αλλά και διεθνές καστ, ενώ αστράφτει στους τεχνικούς τομείς (υποδειγματική π.χ. είναι η φωτογραφία του Αρη Σταύρου), χωλαίνει στο σενάριο. Ο βίος του Βαρβάκη δείχνει μοιρασμένος σε χοντροκομμένα κεφάλαια των διαφόρων περιόδων της ζωής του που ποτέ δεν συνδέονται ομαλά μεταξύ τους. Ο ήρωας δεν κινείται στον χρόνο αλλά μεταφέρεται από τη μια περίοδο στην άλλη, απότομα και χωρίς ευελιξία.
Σε καμία περίπτωση βεβαίως δεν θα μπορούσες να πεις ότι η προσπάθεια που έχει γίνει δεν διακρίνεται από αξιοπρέπεια και σοβαρότητα. Εκεί όμως που θα περίμενες να αναπτυχθεί ζωτικά η μόνη πραγματική ανθρώπινη σύγκρουση στην ταινία, ανάμεσα στον Βαρβάκη και στον πρώην φίλο και σύμμαχο αλλά αργότερα εχθρό του, τον Λεφεντάριο (Χουάν Ντιέγκο Μπότο), ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει τη σχέση τους επιδερμικά και τον Λεφεντάριο ως κομπάρσο.
Οσο περνά ο καιρός και σκέφτομαι την ταινία (γιατί είναι μια ταινία που σκέφτεσαι μετά), τόσο περισσότερο βέβαιος νιώθω ότι οι καλύτερες σκηνές της ταινίας είναι εκείνες ανάμεσα στον Μπότο και στον πρώην Μόντι Πάιθον Τζον Κλιζ που υποδύεται τον βρετανό διοικητή της Ζακύνθου (στο Λοιμοκαθαρτήριο της οποίας ο Βαρβάκης μεταφέρεται). Αυτό οφείλεται κυρίως στους δύο ηθοποιούς και στη χημεία τους.
Οι περισσότεροι ηθοποιοί των δεύτερων ρόλων είναι αυτό που πάνω-κάτω περιμένεις: οι απαραίτητες διακοσμητικές φιγούρες που προσφέρουν τη δική τους αίγλη στο εγχείρημα. Μια Κατρίν Ντενέβ δεν χρειάζεται και πολύ για να ξεχωρίσει σε έναν ρόλο όπως της Αικατερίνης της Μεγάλης αλλά το λίφτινγκ προσώπου, εδώ, έχει πιο έντονη παρουσία απ' ό,τι το ίδιο το πρόσωπο. Με την εξωφρενική λευκή περούκα και το μούσι του ο Λάκης Λαζόπουλος στο κάθε άλλο παρά θεϊκό πέρασμα που κάνει, νιώθεις ότι ανταγωνίζεται σε κακό μακιγιάζ τον Τσάρλτον Ιστον ως Μωυσή στις «10 εντολές» του Σεσίλ Ντε Μιλ.
Οσο για τον Σεμπάστιαν Κοχ, κάνει ό,τι μπορεί για να φανεί αγράμματος και άξεστος όπως όλα δείχνουν ότι ήταν ο Βαρβάκης αλλά δυστυχώς αν κάτι καταφέρνει είναι να δείχνει σαν χαμένο πριγκιπόπουλο, ένας δανδής που αναζητεί τον πραγματικό εαυτό του. Προσέξτε τη σκηνή όπου ο έκτακτος Ακης Σακελλαρίου, που παίζει τον δάσκαλο του Βαρβάκη (ενώ βρίσκεται πια στη Ρωσία), προσπαθεί να τον διορθώσει ευγενικά επειδή κρατά ένα βιβλίο ανάποδα. Ο τρόπος με τον οποίο ο Κοχ τον κοιτάζει είναι σαν να είναι εκείνος ο δάσκαλος.
Το χαβιάρι πάντως, το ζήλεψα. Ηθελα να φάω αμέσως μετά την ταινία.
Μέχρι τα μέσα του 2000 οι υποδηματολογικές επιλογές όλων των εγχώριων φραγκάτων ή έστω κάπως «άνετων» μοδάτων γυναικών, μόνιμων θαμώνων του παλιού Rock 'n' Roll, άρχιζε και τελείωνε στο όνομα Manolo Blahnik, εμφανώς επηρεασμένες από την άθλια ιστορία των τεσσάρων υστερικών νεοϋρκέζων κοτών με τα δωδεκάποντα, της γνωστής αμερικανικής σειράς που κατάφερε να ξεφτιλίσει όσο καμία άλλη τη λέξη sex.
Εκεί προς τα τέλη της πρώτης δεκαετίας της δεύτερης χιλιετηρίδας, οι οικόσιτες κότες έμαθαν να ψελλίζουν κι άλλες λεξούλες, τις οποίες μάλλον είχαν μάθει από την εποχή των μεταπτυχιακών τους στην Αγγλία, αλλιώς δεν εξηγείται το φαινόμενο: Miu Miu, Christian Louboutin, Marc Jacobs και άλλα (άντε, τα πρώτα να τα γνώριζαν και νωρίτερα).
Τώρα θα πρέπει να μάθουν και μερικές άλλες...
Ο 32χρονος Nicholas Kirkwood, με έδρα το Λονδίνο, ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στο χώρο της μόδας πουλώντας καπέλα για λογαριασμό του περίφημου brand Philip Treacy, τον οποίο γνώρισε τον καιρό που σπούδαζε στο Central Saint Martins. Έμπνευσή του η μοντέρνα τέχνη και κυρίως οι καθαρές γραμμές και οι πολυχρωμίες της σχολής Bauhaus, η αισθητική της παρακμής του Παρισιού της δεκαετίας του 1920, οι δημιουργίες του Ζαν Κοκτό, της Έλσα Σκιαπαρέλι, της Σανέλ και τα έργα του Πικάσο.
Ο Pierre Hardy, από την πλευρά του, δεν είχε ποτέ σκοπό να ασχοληθεί με το χώρο της μόδας. Μετά από 20ετή ενασχόληση με το σύγχρονο χορό, αποφάσισε να επαναθέσει σε ισχύ το άλλο ταλέντο του, το σχέδιο, για να φτάσει να δημιουργεί σήμερα ψηλοτάκουνα, γνωστά για τις έντονες γραμμές και τα αρχιτεκτονικά σχέδιά τους. Κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 εργάστηκε στον οίκο Dior, ενώ το 1999 έφτιαξε το δικό του brand, συνεργαζόμενος ωστόσο ως σχεδιαστής με τους οίκους Balenciaga και Hermès. Αντιπροσωπευτικό στοιχείο των δημιουργιών του τα έντονα γεωμετρικά patterns.
Τέλος, το πρώην μοντέλο, πρώην στυλίστρια και νυν σχεδιάστρια υποδημάτων Ταμπίθα Σίμονς, η μητέρα της οποίας, καθώς εξομολογείται η ίδια, της είχε απαγορεύσει να φοράει ψηλές γόβες. Αντιπροσωπευτικά αισθητικά στοιχεία της δουλειάς της, η χρήση του δέρματος, τα ψυχρά χρώματα και τα παιγνιώδη prints, ενώ βασικές πηγές έμπνευσής της αποτελούν η γραφιστική δουλειά του Άλεν Τζόουνς και οι διακοσμημένες με πολύχρωμα φτερά πεταλούδων γυάλινες επιφάνειες του Ντάμιεν Χιρστ.
«Ένα διαφορετικό love story σε μία εποχή που όλα αλλάζουν». Όλοι δεν έχουμε αναρωτηθεί πόσο μπορεί μία στιγμιαία απόφασή μας να καθορίσει όλη μας τη ζωή; Ακριβώς αυτό συμβαίνει και στη ζωή του ήρωα μας, του Δημήτρη.
ΑΘΗΝΑ. ΠΛΑΚΑ. 2009
* Αν ο Δημήτρης έβγαινε από το σπίτι του εκείνο το βράδυ θα γνώριζε τη Χριστίνα… Ένας έρωτας θα γεννηθεί και θα φτάσει μέχρι και σήμερα, το 2012. Ένας έρωτας στην εποχή της κρίσης και των μεγάλων αλλαγών. Θα αντέξει; Είναι ο έρωτας η απάντηση σε όλο αυτό που ζούμε; Πόσο επηρεάζει η οικονομική κρίση και πόσο μπορεί να διαλύσει τη σχέση ενός ζευγαριού; Συγχωρείται η απιστία; Και πόσο ίδιες είναι οι εποχές στο θέμα του έρωτα;
* Αν όμως ο Δημήτρης εκείνο το βράδυ του 2009 δεν έβγαινε από το σπίτι του, δεν θα γνώριζε τη Χριστίνα και θα παρέμεναν δύο άγνωστοι στην ίδια πόλη. Ο χρόνος, ο τόπος και τα γεγονότα στη ζωή του Δημήτρη είναι κοινά. Η βασική διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν είναι μαζί με τη Χριστίνα για να τα αντιμετωπίσει. Πόσο εύκολο είναι να ζει κάποιος μόνος του; Πόσο αντέχει ένας άνθρωπος τη μοναξιά ή αλλιώς την «ελευθερία»; Πόσο κοντά σου μπορεί να είναι ένας μεγάλος έρωτας και εσύ να μην τον βλέπεις; Θα γνωριστούν ποτέ ο Δημήτρης και η Χριστίνα; Το “Αν…” είναι μία ιστορία από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες. Στον ίδιο χρόνο με κοινά γεγονότα και πρόσωπα. Ένα σενάριο με ήρωες έρμαια των γεγονότων και νέες διαδρομές που ίσως να μας οδηγήσουν σε έναν άλλο τρόπο σκέψης… Κοινός παρανομαστής όλων; Ο έρωτας.
Με το σύνθημα «Η πρόληψη δίνει ζωή», γνωστό περιοδικό πραγματοποιεί μεγάλη εκστρατεία για τον καρκίνο του μαστού, στην οποία συμμετέχουν 53 διάσημες Ελληνίδες, από διάφορους χώρους, βάζοντας το δικό τους λιθαράκι στον αγώνα που σώζει ζωές.
Οι 53 κυρίες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του περιοδικού Life&Style βγαίνουν από τα ρούχα τους και φωτογραφίζονται γυμνές, παρακινώντας όλες τις γυναίκες να κάνουν μαστογραφία.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
