Σαν σήμερα, 24 Νοεμβρίου του 1864 γεννήθηκε ο Γάλλος ζωγράφος, χαράκτης και σχεδιαστής διαφημίσεων Χένρι Ντε Τουλουζ Λωτρέκ .

      Χένρι Ντε Τουλουζ Λωτρέκ

O Χένρι Ντε Τουλουζ Λωτρέκ ήταν Γάλλος ζωγράφος, χαράκτης και σχεδιαστής διαφημίσεων. Γεννήθηκε στις 24 Νοεμβρίου του 1864 στη Νότια Γαλλία. Είχε αριστοκρατική καταγωγή. Ο πατέρας του ήταν ο Κόμης Alphonse και η μητέρα του η Κόμισσα Adel.

Ο πατέρας του, ο Κόμης Αλφόνσος, ήταν ένας διαβόητος εκκεντρικός άνθρωπος, γνωστός για την απρόβλεπτη συμπεριφορά του: από το ότι έπλενε τις κάλτσες του στο ποτάμι (ανήκουστο για ένα αριστοκράτη!) μέχρι το να ιππεύει, φορώντας παράξενα ρούχα. Και η σχέση που είχε με τον πατέρα του ήταν πάντοτε σχεδόν «τυπική».

Ήταν πάντα φιλάσθενος και έπειτα από δυο ατυχήματα στα 12 και 14 του χρόνια, που έσπασε το αριστερό και το δεξί του πόδι αντίστοιχα, η ανάπτυξη των ποδιών του σταμάτησε και έμεινε σχεδόν νάνος (είχε μόλις 1,50 μ. ύψος).
Είχε ένα μεγάλο κορμό που αναπτυσσόταν φυσιολογικά και πολύ μικρά πόδια, ενώ πάντοτε χρησιμοποιούσε για το περπάτημα ένα μπαστούνι.

Μετά τα ατυχήματα του δεν είχε την δυνατότητα να ακολουθεί τον πατέρα του στις αριστοκρατικές συνήθειες της εποχής, που ήταν το κυνήγι και η ιππασία. Έτσι επικεντρώθηκε στη ζωγραφική. Παρά την αριστοκρατική καταγωγή του, βρήκε τη γνησιότερη έκφραση του εαυτού του στον μποέμ κόσμο του Παρισιού στο τέλος του 19ου αιώνα, απεικονίζοντας την κοσμική και νυχτερινή του ζωή με πικρία και συγκίνηση, με το νευρικό, ευαίσθητο και εξαιρετικά λεπτό σχέδιο του.

Η σωματική του αναπηρία του δημιουργούσε απέχθεια και ανασφάλεια που τον έκανε να απέχει από όλες εκείνες τις δυνατότητες μιας φυσιολογικής ζωής που πρόσφερε η Μονμάρτη. Συνήθως είχε την τάση να αυτοσατυρίζεται, αλλά αυτή η κατάσταση του δημιούργησε ψυχολογικά προβλήματα που τον οδήγησαν στον αλκοολισμό.

Αφιερώθηκε στη ζωγραφική από το 1882. Σπούδασε στις σχολές του Μπονά και του Κορμόν , στο Παρίσι, όπου γνώρισε τον Βαν Γκογκ και τα πρώτα έργα του (κυρίως προσωπογραφίες και ιππικές και στρατιωτικές σκηνές) είναι εμπνευσμένα από τον Λουίς Μπράουν και τον Μπαστιέν Λεπαζ. Από το 1886 περίπου χρονολογούνται τα πρώτα έργα του από τη ζωή της Μονμάρτη, όπου ο Κόκκινος μύλος και τα Κλειστά σπίτια (που έγιναν έπειτα από λίγο και ως το 1895 η συνηθισμένη κατοικία και ο τόπος εργασίας του) του πρόσφεραν μια σειρά θεμάτων, που αντιμετώπισε με τρόπο καθαρά νατουραλιστικό κατά το παράδειγμα του Ντεγκά.

Το 1891 ζωγράφισε την πρώτη αφίσα του, όπου παρουσιάζει τη «Γκουλύ», περίφημη χορεύτρια του «Μουλέν Ρουζ», στην οποία αφιέρωσε αργότερα πολλά σχέδια και πίνακες του. Από εκείνη τη χρονιά έγινε γνωστός και καταξιώθηκε για το έργο του. Διακόσμησε ακόμα με δυο πελώριους πίνακες του το εσωτερικό της σκηνής της όταν αυτή εξαθλιωμένη αναγκάστηκε, το 1895, να ακολουθήσει ένα περιπλανώμενο τσίρκο.

Από το 1892 η τεχνική της χρωμολιθογραφίας και της αφίσας τον συγκινεί όλο και περισσότερο, ενώ ο κόσμος του θεάτρου και του καμπαρέ εξακολουθούν να είναι το αγαπημένο περιβάλλον του. Ηθοποιοί και χορεύτριες όπως η Ζαν Αβρ, ο Λόι Φύλερ των Φολί Μπερζέρ και η Υβέτ Γκυλμπέρ γεμίζουν τους πίνακες, τα σχέδια και τα παστέλ του, που, κατά το παράδειγμα του Ντεγκά, κατασκεύαζε άφθονα.

Στερημένος από μια φυσιολογική ζωή που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με κανονικό ύψος, έζησε ολοκληρωτικά για την Τέχνη του. Του έδωσαν το προσωνύμιο «η ψυχή της Μονμάρτη» και σ’ αυτό το μέρος, το περιβόητο κέντρο της παριζιάνικης νυχτερινής ζωής, έφτιαξε το σπίτι του, στηριζόμενος σε αυτήν αλλά και σε άλλα παριζιάνικα καμπαρέ και θέατρα, όπως επίσης και οίκους ανοχής, πηγή έμπνευσης για τα έργα του. Αναπαρίστανε όλα όσα έβλεπε σε αυτά τα μέρη και στις συγκεντρώσεις που σύχναζε.

Η Τέχνη και το ποτό ήταν οι δυο μεγάλες του αγάπες, και σε αυτές αφιέρωνε τον περισσότερο του χρόνο και την ενέργεια του. Έκανε είτε μόνο το ένα είτε και τα δυο κάθε μέρα σε όλη του τη ζωή μέχρι που πέθανε.

Η ζωή του ήταν προβληματική μέχρι που κατέληξε το 1899 να εισαχθεί σε μια κλινική αποτοξίνωσης. Όμως δεν κατάφερε να νικήσει το ποτό και έτσι το 1901, πέθανε, όπως λέγεται, από ανακοπή καρδιάς.

Τις τελευταίες του στιγμές τον φρόντισε η μητέρα του και κάποιοι κοντινοί του φίλοι, οι οποίοι ήταν συνεχώς στο πλευρό του. Όταν ο πατέρας του εμφανίστηκε ξαφνικά μετά την μακρά απουσία του, όλοι ξαφνιάστηκαν, εκτός από τον Χένρι, που του είπε: «Καλέ μου Πατέρα, ήξερα ότι δεν θα έχανες με τίποτα το θάνατο μου!» Ακόμα και τις τελευταίες στιγμές της ζωής του ο πατέρας του τού συμπεριφερόταν άσχημα, όπως πάντα.

Σήμερα γνωρίζουμε τον Χένρι ντε Τουλούζ Λοτρέκ σαν τον αρχετυπικό μποέμικο καλλιτέχνη της καλής εποχής του Παρισιού την τελευταία δεκαετία του 19ου αι. Η τέχνη του επηρέασε το νέο αιώνα και πέθανε όταν ολοκλήρωσε την αποστολή του. Αναπαράστησε το πνεύμα και το συναίσθημα εκείνης της εποχής στις αφίσες και στα πορτρέτα του

Πολύ γνωστά του έργα είναι:

1: Οι εικόνες του για το γνωστό καμπαρέ Moulin Rouge, στο οποίο οι φιγούρες του είναι πολύ ζωντανές και εκφράζουν και τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά.

2: Ο πίνακας, «Τhe Circus Fernando, The Ring Master», αναπαριστά ένα άσπρο άλογο να καλπάζει με αναβάτη έναν ακροβάτη, έναν άλλο άντρα με θυμωμένο πρόσωπο να μαστιγώνει το ζώο, ενώ υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που παρακολουθούν.

Το έργο του χαρακτηρίζεται από ρεαλισμό και τόσο βαθιά ειλικρίνεια πολλές φορές, που άγγιζε και απέδιδε ακόμα και την αποκρουστική ασχήμια.

Φιλοτέχνησε όμως και πίνακες στους οποίους τα πρόσωπα έχουν ευγένεια, κομψότητα και χάρη, όπως «Η Αμαζόνα» και διάφορες προσωπογραφίες ευγενών.

 

 

 

Πηγή:nea-acropoli.gr

Θέατρο Ένα Λεμεσού: Με έναν τίτλο αινιγματικό, ο οποίος όμως διασαφηνίζεται στην παράσταση, το Θέατρο Versus παρουσιάζει από τις 25 Νοεμβρίου το έργο «Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο».

Συγκρουόμενες ζωές στο Θέατρο Versus

Με φόντο ένα νοσοκομείο που θα μπορούσε να είναι κυπριακό, το έργο «Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο» εστιάζει στην οικογενειακή συνοχή.
Με έναν τίτλο αινιγματικό, ο οποίος όμως διασαφηνίζεται στην παράσταση, το Θέατρο Versus παρουσιάζει από τις 25 Νοεμβρίου το έργο «Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο».
Πρόκειται για την εναρκτήρια παραγωγή του λεμεσιανού θεάτρου στη νέα θεατρική περίοδο. «Έχω μια λατρεία στην καταλανική δραματουργία», δηλώνει ο σκηνοθέτης της παράστασης Χρίστος Γεωργίου, και εξηγεί γιατί επέλεξε το εν λόγω έργο της Μάρτα Μπουτσάκα για να το ανεβάσει στη σκηνή του Versus. Καταλανική γραφή
Στο πλαίσιο της διαφαινόμενης άνθησης του καταλανικού θεάτρου όχι μόνο στην Ισπανία αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Αμερική, ο Χρίστος Γεωργίου μεταφέρει στο κυπριακό θέατρο το έργο «Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο».
Πρόκειται για τη συνέχεια σε μια σειρά από πρόσφατες παρουσιάσεις έργων Καταλανών θεατρικών συγγραφέων στο κυπριακό θέατρο: από το «Killer» του Γκιγιέμ Κλούα που είδαμε πέρυσι από την Onion Art Productions μέχρι τη φετινή «Μέθοδο Γκρόνχολμ» του Χόρντι Γκαλθεράν, η καταλανική θεατρική γραφή βρίσκεται στο προσκήνιο, τόσο εξαιτίας της παραδοσιακά αγωνιστικής (αντι)στάσης της αλλά και χάρη στη δημιουργία μιας σειράς από κινήσεις, οι οποίες αποδείχθηκαν ευεργετικές: δραματική σχολή, βήμα σε νέους θεατρικούς συγγραφείς, ανέβασμα έργων τοπικών συγγραφέων.
Όλα, δηλαδή, εκείνα τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε και στην Κύπρο κάποια στιγμή, για την ανάδειξη σύγχρονης κυπριακής θεατρικής γραφής.
Εν προκειμένω, ο Χρίστος Γεωργίου επέλεξε το έργο της πολυβραβευμένης Μάρτα Μπουτσάκα, λόγω της αμεσότητάς του.
Τρεις ιστορίες σε μία
«Είναι τόσο ρεαλιστικό, που θα μπορούσε να είναι τοποθετημένο δίπλα μας, σε ένα νοσοκομείο στην Κύπρο», λέει για το έργο που σκηνοθετεί ο Γεωργίου, θεατρολόγος για τρία χρόνια στον ΘΟΚ και τώρα συνεργάτης του Versus. «Δεν οριοθετείται χωροχρονικά το έργο, κι ας έχει κάποιες μικρές αναφορές στην Καταλονία».
Κυρίως, ο Γεωργίου εστιάζει στη θεματολογία του έργου, η οποία καταπιάνεται με την οικογένεια και τη σημασία της στη σημερινή εποχή.
«Η οικογένεια είναι παρούσα διά της απουσίας της», επισημαίνει ο σκηνοθέτης και εξηγεί πως στις τρεις ιστορίες που «συγκρούονται» ύστερα από ένα αυτοκινητικό δυστύχημα αποκαλύπτεται το πόσο σπασμένος ήταν για τους έξι ήρωες του έργου ο -κατά τα άλλα- άρρηκτος οικογενειακός δεσμός.
Στο έργο της Μάρτα Μπουτσάκα, η οποία θεωρείται μια από τις πιο ενδιαφέρουσες γυναικείες φωνές ολόκληρης της Ισπανίας, παρακολουθούμε τη συνάντηση μιας μητέρας (Νάτια Χαραλάμπους), ενός νεαρού άντρα, του Τόνι (Μάνος Γαλανής) και της Σάρας (Παντελίτσα Μαυρογιάννη) στο νοσοκομείο. Δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, όπως τρεις δικοί τους άνθρωποι ήταν μαζί στο ίδιο αυτοκίνητο όταν ενεπλάκησαν σε ένα τροχαίο ατύχημα. Καθώς η ‘Αννα, η Λίδια και ο Τζουζέπ βρίσκονται στην εντατική, οι συγγενείς τους προσπαθούν να βρουν τη σχέση μεταξύ των τριών και έρχονται αντιμέτωποι με αναπάντητα ερωτήματα, μυστικά και ανατροπές.
«Η δράση κινείται σε δύο παράλληλα επίπεδα: των συγγενών που αποσιωπούν σημαντικά στοιχεία της πραγματικότητας και των τραυματιών, που δεν βλέπουμε ποτέ επί σκηνής αλλά αποκαλύπτουν την αλήθεια», εξηγεί ο Γεωργίου, καταλήγοντας πως το βασικότερο για τον ίδιο στη σκηνοθετική του προσέγγιση είναι «η αμεσότητα συναισθημάτων και δράσης στον ψυχισμό του θεατή».



+ Η πρεμιέρα θα δοθεί στις 25 Νοεμβρίου, στις 20:30 στο Θέατρο Ένα (Β΄ Δημοτική Αγορά) Λεμεσού. Παραστάσεις στις 26, 27/11 και 3, 5, 7, 8, 9, 10/12. Πληροφορίες τηλ. 96458399.
ΠΗΓΗ: ΠΑΡΑΘΥΡΟ | ΠΟΛΙΤΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ©VERSUS

Το πρώτο μπαρ που απευθύνεται σε κωφάλαλους άνοιξε πριν λίγες εβδομάδες στην Μπολόνια της Ιταλίας από δύο νεαρούς κωφάλαλους που θέλησαν να ενσωματώσουν τις διαφορετικές γλώσσες μέσα από τη τέχνη, το φαγητό και τον πολιτισμό.

Εγκαινιάστηκε το πρώτο μπαρ στον κόσμο για κωφάλαλους!

Το «Senza nome» είναι το πρώτο μπαρ που οι θαμώνες μπορούν να παραγγείλουν δίνοντας στον μπάρμαν χαρτάκια με τις ονομασίες των ποτών.

Κι αυτό γιατί το μπαρ χωρίς όνομα απευθύνεται σε κωφάλαλους και άνοιξε πριν λίγες εβδομάδες στην Μπολόνια της Ιταλίας από δύο νεαρούς κωφάλαλους που θέλησαν να ενσωματώσουν τις διαφορετικές γλώσσες μέσα από τη τέχνη, το φαγητό και τον πολιτισμό.

Μέσα στο μπαρ υπάρχουν σε πίνακες αναρτημένες φωτογραφίες με τις βασικές κινήσεις στην ιταλική νοηματική για να μπορεί κανείς να πει «μπύρα», «τσάι», «βότκα»

Ο Αλφόνσο Μαράτζο με πτυχίο στην Τέχνη, Μουσική και Θέαμα και η Σάρα Λόνγκι, ένωσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν έναν μοναδικό χώρο στον οποίο κανείς μπορεί να απολαύσει πέρα από το φαγητό και το ποτό, την τέχνη, τη μουσική και το θέαμα.

«Η κεντρική ιδέα είναι να δώσουμε πνοή σε ένα χώρο που μπορούν να κυκλοφορήσουν ιδέες, σκέψεις και να συνδυαστούν οι διαφορετικές γλώσσες ώστε να φέρουμε σε επαφή και επικοινωνία του κωφούς κι όσους δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα κώφωσης», δηλώνει ο Αλφόνσο.

Άλλωστε διοργανώνονται εκθέσεις νέων καλλιτεχνών, παίζεται κάθε βράδυ ζωντανή μουσική, παρουσιάζονται βιβλία, γίνονται μαθήματα γιόγκα και εμφανίζονται κωφάλαλοι ηθοποιοί που δίνουν μοναδικές παραστάσεις.

Πηγή:  iefimerida.gr