ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟ

Το Μονακό του 21^ου αιώνα

Η επόμενη Κυανή Ακτή μακάρι αλλά δεν πιστεύω να είμαστε εμείς... Το Μαυροβούνιο δεν κυβερνάται πλέον από έναν πολέµαρχο-αρχιεπίσκοπο αλλά από έναν εκλεγµένο πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας και πρωτεύουσα δεν είναι η Κετίγνη αλλά η Ποντγκόριτσα με εθνικό σπορ της χώρας όχι τις εχθροπραξίες µε Οθωµανούς Τούρκους αλλά το κυνήγι των επενδύσεων. Έτσι από ακαθόριστη πολιτισµική ζώνη µεταξύ ∆ύσης και Ανατολής, η πρώην Γιουγκοσλαβική ∆ηµοκρατία, ανεξάρτητη πλέον από το 2006, έχει εξελιχθεί σε ακαθόριστη οικονοµική ζώνη μεταξύ Ευρωπαϊκής Ενωσης και Βαλκανίων, όπου η βαριά βιομηχανία του τουρισμού μετατρέπει πρώην ναυπηγεία σε υπερπολυτελή θέρετρα. Η περίπτωση του Πόρτο Μοντενέγκρο στον κόλπο του Κότορ είναι χαρακτηριστική: πρώην βάση του γιουγκοσλαβικού ναυτικού έξω από την πόλη Τίβατ, που εκποιήθηκε το 2006, προσδοκά να εξελιχθεί σε εκ των ων ουκ άνευ προορισµό των «µεγαλοκοτερούχων» της Ευρώπης. Το µικροσκοπικό Μαυροβούνιο των 650.000 κατοίκων στάθηκε τυχερό (ή η ηγεσία του υπήρξε εξαιρετικά προσεκτική, όπως το δει κανείς), αποφεύγοντας τις καταστροφές των πολέµων της Γιουγκοσλαβίας στη δεκαετία του ’90. Η προβλήτα του Πόρτο Μοντενέγκρο, µε 150 από τις 650 θέσεις  που σκοπεύει να ολοκληρώσει μεγαλοεπενδυτής στην επόμενη πενταετία,  προβλέπονται για ιδιωτικά σκάφη µεγέθους ως και 150 µέτρων, υποδεικνύει τι είδους πελατεία αναµένει. «Εδώ είναι καλύτερα από το Σεν Τροπέ», δήλωνε το 2010 ο τότε πρωθυπουργός του Μαυροβουνίου, Μίλο Τζουκάνοβιτς. Οι ρώσοι ολιγάρχες το έχουν ήδη κατανοήσει και πολλοί από τους 101 του καταλόγου των δισεκατοµµυριούχων προσφεύγουν σε δοκιµαστικούς παραθερισµούς στη γύρω περιοχή τα τελευταία χρόνια. Όλες οι παραπάνω επενδύσεις προσδοκούν µια πελατεία διασηµοτήτων του Χόλιγουντ, γαλαζοαίµατων, εµίρηδων και λοιπών διεθνών κροίσων, καθώς και µελλοντικών µόνιµων κατοίκων. Αλλωστε ο Μίλο Τζουκάνοβιτς έχει δηλώσει στην εφηµερίδα «Montenegro Tribune»ότι όποιος είναι διατεθειµένος να επενδύσει 500.000 ευρώ µπορεί να γίνει πολίτης της χώρας –Fast track υπήκοος.

Απόσπασμα από άρθρο του Μάρκου Καρασαρίνη για το ΒΗΜΑΜΕΝ