Νέα Παράσταση «Χάρτινα λουλούδια».....Κατερίνα Λέχου και Αρης Σερβετάλης.

Πεδίο μάχης... ένα διαμέρισμα

Το κοινωνικό χάσμα ανάμεσα στην τάξη των προνομιούχων και το περιθώριο, η πάλη ανάμεσα στα άτομα και η απομόνωση των ανθρώπων στον μικρόκοσμό τους, η βία που ασκεί η ίδια η κοινωνία, αλλά και η ανάγκη των ανθρώπων για αγάπη και τρυφερότητα προβάλλονται στο αριστούργημα του Χιλιανού συγγραφέα Εγκον Γουλφ «Χάρτινα Λουλούδια».
Η παράσταση κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα στο θέατρο «Ιλίσια», σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου, με τους Κατερίνα Λέχου και Αρη Σερβετάλη. Πρόκειται για μια σκληρή και ποιητική εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης, που αναζητά, διεκδικεί, ικετεύει και κατατροπώνει στον αγώνα για αγάπη, αποδοχή, επιβολή και κυριαρχία.
Μια αποκαλυπτική ανατομία της ασταμάτητης πάλης των φύλων, των τάξεων, των ιδεολογιών και της διαφορετικότητας, που συνθέτει αυτόν τον όμορφο και άγριο κόσμο. Ο ποιητικός λόγος του έργου εμπλουτίζει την ισχυρή δομή και το σύγχρονο ύφος της δραματουργικής του Γουλφ.

Αρης Σερβετάλης και Κατερίνα Λέχου συναντιούνται επί σκηνής στα «Χάρτινα λουλούδια»

Οι μεταφορές και τα σύμβολα χρησιμοποιούνται στην κάθε σκηνή προοδευτικά μέχρι να θεμελιωθούν σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες και προκαλούν τον θεατή να εμπλακεί συναισθηματικά στην ανηλεή σύγκρουση των δυο ηρώων.
Ο Μπαρακούντα είναι ένας από τους «Los rotos», ένας φτωχοδιάβολος, περιθωριακός, άστεγος, απελπισμένος, παρίας, ανέγγιχτος της δυτικής κοινωνίας, από αυτούς που τους εμπιστευόμαστε να κουβαλήσουν τα ψώνια μας από το σούπερ μάρκετ με αντάλλαγμα κάποιων κερμάτων, αλλά ποτέ δεν θα τους βάζαμε στο «προστατευμένο καθαρό σπίτι μας». Ομως είναι και πονηρός, χειριστικός, εντελώς άκαρδος. Εισβάλλει στο σπίτι της μεσοαστής Εύας, μιας γυναίκας με «τακτοποιημένη» ζωή, που είναι το αντίθετό του: πολιτισμένη, εκλεπτυσμένη, ειλικρινής και ξεκάθαρη. Του παρέχει άσυλο στην αρχή για λίγες ώρες. Αυτές οι ώρες γίνονται τελικά τρεις μέρες.

Και μέσα σε αυτές τις τρεις ημέρες αυτός της αποδομεί όλη της τη ζωή. Της καταστρέφει και της σκοτώνει ό,τι αγαπάει. Μεταμορφώνει τον προστατευμένο χώρο της σε σκουπιδότοπο. Και στο τέλος, σε μια συγκλονιστική έξοδο την παίρνει μαζί του στο ποτάμι, στο μέρος όπου ζουν οι παρίες. Η σύγκρουση ανάμεσά τους θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε και γι' αυτό το διαμέρισμα της Εύας γίνεται τελικά ένα παγκόσμιο πεδίο μάχης.
«Σε πρώτο επίπεδο λοιπόν έχουμε τους χαρακτήρες, τα αμφιθυμικά συναισθήματα που βιώνουν και τη δυναμική της σχέσης τους? σημειώνει ο Κώστας Φιλίππογλου. Σε δεύτερο επίπεδο φαίνεται σαν μια «συμβολική αναπαράσταση της πάλης μεταξύ της κατώτερης και της μεσαίας οικονομικής τάξης. Του φόβου των μεσαίων για τους κατώτερους και του φθόνου των φτωχών για τους μεσαίους. Η ανώτερη τάξη φυσικά απουσιάζει. Αν οι άστεγοι είναι ανέγγιχτοι γιατί τους σιχαίνονται και τους φοβούνται, οι πλούσιοι είναι ανέγγιχτοι γιατί κανείς δεν μπορεί να τους πλησιάσει».
Ομως υπάρχει κι ένα τρίτο επίπεδο. Εκεί μπαίνει η ψυχολογία. Αυτή η γυναίκα όχι μόνο δεν τον διώχνει, αλλά του αφήνει χώρο να αναπτυχθεί και να δυναμώσει, σαν να επιζητά την αποδόμηση και την καταστροφή της.
Η τελική έξοδος προς το ποτάμι με τα σκουπίδια και τα σπασμένα έπιπλα μοιάζει σαν λύτρωση για αυτή. «Σε αυτό το ψυχολογικό επίπεδο επικεντρώθηκε η παράσταση. Οι δυο χαρακτήρες, ο Μπέτο ή Μπαρακούντα και η Εύα μοιάζουν σαν να είναι ο ένας το άλτερ έγκο του άλλου. Σαν να είναι ένα πρόσωπο με δύο προσωπικότητες. Η τελική έξοδος και η φαινομενική νίκη του Μπαρακούντα λοιπόν δεν είναι ήττα για την Εύα. Είναι η παραδοχή της μιας προσωπικότητας από την άλλη. Για μας η φράση: 'Αστείο έτσι; Τώρα είμαστε σαν αδέλφια' αυτό δηλώνει» καταλήγει ο σκηνοθέτης.
Σκηνοθετικά, για να τονιστούν τα παραπάνω στοιχεία, επιλέχθηκε μία «αισθητική σωματικού θεάτρου. Αντικατοπτρισμοί, αιωρήσεις, μη ρεαλιστική κίνηση». Σε αυτό βοήθησε και η μη ρεαλιστική εικόνα του σκηνικού (Γιάννης Μετζικώφ) και των φωτισμών (Μελίνα Μάσχα), καθώς και η μουσική (Lost Bodies).
ΤΟ 1970
Η παράσταση των «Χάρτινων λουλουδιών» στο «Ιλίσια» ανεβαίνει σε μετάφραση Εύας Μπίθα. H πρεμιέρα των «Χάρτινων λουλουδιών» δόθηκε στο Σαντιάγκο το 1970 και από πολλούς θεωρήθηκε το καλύτερο έργο του Γουλφ, αφού αντανακλά στο σύνολό του τα «κλειδιά» της οπτικής του.
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗakarali@pegasus.gr
Πηγή:ethnos.gr